Nie, to nie będzie materiał o mnie, ale dotknie z pewnością zbyt wrażliwych na swoim punkcie restauratorów. Co mam na myśli?

Dawno temu Gordon Ramsay, podczas jednego z programów, w których pomaga restauratorom, donośnym głosem zwrócił się do jednego z nich mówiąc: przestań żyć w ciągłym zaprzeczeniu! Aby wyjaśnić Wam, co mam na myśli, przytoczę swoją niedawną rozmowę z jednym z właścicieli według mnie powoli upadających restauracji.

Otóż poruszyłam spokojnie po wizycie kilka tematów związanych z jakością i wrażeniami, jakie ja i moi goście mieli wychodząc stamtąd. Co usłyszałam?

Na pytanie:
– dlaczego ogródek jest tak zaniedbany (krzesła z wystającymi gwoźdźmi, wystające pręty od zniszczonego parasola przykryte plastikową skrzynką, brudne stoły, których nikt nie sprząta) usłyszałam -> “ogródek tak funkcjonuje od dawna”,
– dlaczego nie ma w nim obsługi, tylko pani z okienka od zmywania krzyczy, że do odbioru jest jakaś rzecz -> “za małą mamy załogę”,
– dlaczego spadła jakość serwowanych dań, które znamy od dobrych kilku lat -> “nic się nie zmieniło”,
– gdzie jest przeuroczy właściciel, który zawsze rozmawiał z gośćmi, podawał rzeczy spoza karty i z uśmiechem doradzał, chwalił się tym, co go spotkało miłego w restauracji -> “jest jego syn, o tutaj”,
– ten właśnie syn niszczył resztki nadziei, kiedy wychodziliśmy w dość dosadny sposób dając do zrozumienia, że jak nie my, to inni i -> “właśnie dzwoniła grupa 14 osób, która ma przyjść, więc jak pani sobie wyobraża, że mamy obsługiwać jeszcze ogródek”,
– gdy poprosiłam o zapakowanie części jedzenia na wynos usłyszałam -> “pani sobie sama zapakuje”,
– zapytałam jeszcze, dlaczego nie dostałam cytryny, o którą prosiłam do wody -> “nic o tym nie wiem”…

Kiedy oczy syna właściciela nabierały wyraźnego gniewu, zdążyłam się rozglądnąć po sali i dostrzec nie tylko brud na stołach, obrusach, czy foteliku dziecięcym, ale też zaniedbane przedmioty, które kiedyś tworzyły klimat, jak kredens na szklanki i sztućce, dziś będący gratem “z krwi i kości”, który wyraźnie razi, a z którego goście mają sami sobie zabierać potrzebne do zjedzenia posiłku rzeczy. To nie było to miejsce, które znaliśmy wcześniej. Nie tylko mam tu na myśli dyskusyjną czystość, czy jakość obsługi, ale również smak dań, który pozostawiał wiele do życzenia.

W tym samym czasie, raptem na drugim końcu ulicy jest restauracja serwująca kuchnię z tego samego rejonu, której wystrój w kolorze bieli, z wieloma pięknymi dodatkami, kącikiem dla dzieci, oddzielną salką na większe spotkania i ładnym zadbanym ogrodem, a przede wszystkim doskonałą kuchnią i naprawdę miłą obsługą sprawiają, że chce się tu wracać. Ma swoje wady, ale jakość obsługi i smak dań potrafią je zrekompensować. Widać, że gość jest tu naprawdę ważny.

Można byłoby wstawić jednym jedynkę na wszystkich portalach społecznościowych, drugim piątkę. Żeby ustrzec, albo polecić, choć z tym polecaniem bywa różnie, bo niestety mocno niestabilnie. Dziś piątka, a miesiąc później wpadka za wpadką, więc również trzeba uważać.

Pada pytanie, po co, skoro bezpośrednia rozmowa mało usatysfakcjonowanego gościa z synem właściciela nie prowadzi do niczego, poza wysłuchaniem tego, o czym mówił Ramsay – samozaprzeczenia, że wszystko jest w porządku. Czy w związku z tym ocena coś zmieni? Nie sądzę, bo goście sami zdecydują z czasem, gdzie lepiej się wybrać. Dlatego właśnie nie lubię w swoim zawodzie jednego – przewidywania tej złej przyszłości. Kiedy patrzę na lokal i widzę, że wszystko wokół niego prowadzi prędzej, czy później, do problemów na miarę wzywania Magdy Gessler. Szkoda, bo nawet bycie na rynku -naście, czy -dziesiąt lat nie daje gwarancji, że będzie się kolejne dwa. Znów przychodzi mi po cichu obserwować, jak restauracja pracuje na swoje zamknięcie.

Dziś bez zadań domowych dla Was – po prostu chwila zastanowienia nad tym czy i jak Wy słuchacie gości.